Thursday, 30 April 2015

مادران پارک لاله: اول ماه مه، روز جهانی کارگر را گرامی می داریم!


مادران پارک لاله: اول ماه مه، روز جهانی کارگر را گرامی می داریم! 

 هم اکنون تعدادی از کارگران تنها و تنها به جرم درخواست های صنفی خود در حبس به سرمی برند، از آن میان می توان به اسعد(بهنام) ابراهیم زاده، علیرضا اخوان، ذبیح الله باقری، محمد جراحی، شاهرخ زمانی، رضا شهابی، کوروش بخشنده و علی نجاتی اشاره کرد. این در حالیست که در روزهای هشتم و نهم اردیبهشت ماه جاری نیز فعالان کارگری محمود صالحی، عثمان اسماعیلی، ابراهیم مددی و داوود رضوی بازداشت شدند. 

در حالی به روز جهانی کارگر نزدیک می شویم که هر روز وضعیت معیشتی این قشر زحمتکش جامعه رو به وخامت بیشتری می گذارد. هر روز تعدادی از واحدهای تولیدی و کارخانه ها به ورشکستگی نزدیک و یا بسته می شوند و کارگران این واحدها به خیل بیکاران می پیوندند. این در حالی است که بسیاری از این کارگران مدت هاست حقوق ماهانه خود را نیز دریافت نکرده اند. اوضاع تا بدان حد سیاه است که وزیر کار هم اعلام می کند "من وزیر بیکاران هستم" (سایت ایسنا- دوشنبه ۷ اردیبهشت ۹۴). به علت کسادی بازار کار، کارگران به کار در شرایط غیر ایمن و غیر استاندارد - که حتی در مراکز دولتی نیز موجود است (مرگ کارگران بر اثر استشمام گاز ترش در پروژه‌های فازهای ۱۷ و ۱۸ عسلویه)- و تن دادن به خواست های نامعقول کارفرما مجبور می شوند و گاه جان خود را در این راه برای تامین هزینه های کمرشکن زندگی از دست می دهند. عده ای دیگر به دست فروشی روی می آورند و مورد هجوم ماموران شهرداری قرار می گیرند، برخورد این ماموران طوری است که گویا این مردم اهالی کشور دیگری هستند و به زور به این خاک وارد شده اند، با آنان می جنگند و به بدترین شکل اموال آنان را که با خون جگر فراهم کرده اند و امید دارند تا بتوانند چرخ لنگ زندگی شان را با فروش آن ها بچرخانند، غارت می کنند و خود آنان را مضروب می کنند که حتی در مواردی منجر به مرگ فرد شده است (مورد علی چراغی دستفروش تهرانی). عمل وحشیانه این ماموران و از دست دادن سرمایه اندکی که به آن امید فراوانی بسته شده است گاه بقدری بر روح و روان فرد تاثیر می کند که سبب خودکشی او می شود (خودسوزی یونس عساکره شهروند خرمشهری و حمید فرخی شهروند تبریزی). بهره کشی از کودکان هم چنان ادامه دارد و هیچ قانونی برای دفاع از آنان اجرا نمی شود. مسئولین امر بارها نشان داده اند که نه به شرایط عادلانه و رضایت بخش شغلی اعتقاد دارند، نه به عادلانه بودن دستمزد ها و نه به تشکیل سندیکاها که حق بلامنازع هر کارگری است و در اعلامیه جهانی حقوق بشر آورده شده است (ماده ۲٣ اعلامیه جهانی حقوق بشر- ۱۹۴٨).
چه باید کرد؟ کارگران بارها به طور پراکنده و با تعداد اندک هر بار در شهری به وضعیت بد و ناعادلانه خود اعتراض کرده اند. اما نتیجه چه بوده است جز اخراج، دستگیری، شکنجه و حبس. هم اکنون تعدادی از کارگران تنها و تنها به جرم درخواست های صنفی خود در حبس به سرمی برند، از آن میان می توان به اسعد(بهنام) ابراهیم زاده، علیرضا اخوان، ذبیح الله باقری، محمد جراحی، شاهرخ زمانی، رضا شهابی، کوروش بخشنده و علی نجاتی اشاره کرد. این در حالیست که در روزهای هشتم و نهم اردیبهشت ماه جاری نیز فعالان کارگری محمود صالحی، عثمان اسماعیلی، ابراهیم مددی و داوود رضوی بازداشت شدند.
اگر همه هم صدا شوند و با اتحادی محکم و ناشکستنی فریاد بزنند، بعید است که مسئولین! به بهانه های واهی چون تفاهم! هسته ای صدای آنان را نشنوند و خود را به کری و کوری بزنند. بله رمز موفقیت در ایجاد تشکل های مستقل و هم صدایی و همکاری با همدیگر و ایستادگی و پیگیری است.
مادران پارک لاله از حق بدیهی کارگران در اعتراض به وضعیت کنونی شان حمایت می کند و خواستار آزادی تمام کارگران زندانی است که به جرمی واهی و تنها به دلیل حق طلبی روزگار را در زندان سپری می کنند.

مادران پارک لاله ایران
دهم اردیبهشت ۱٣۹۴

Tuesday, 28 April 2015

همبستگی و هم صدائی با مادران پارک لاله (مادران عزادار)
کارگران زندانی را آزاد کنید!
مادران خواهان آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی

 و توقف اعدام در ایران هستند
شنبه دوم می، ساعت دو تا سه بعد از ظهر

همدردی و همصدائی حامیان "مادران پارک لاله" در لندن،به مناسبت اول ماه می، روز جهانی کارگر، با کارگرانی که در زندان هستند  ,و همچنین از نسرین ستوده «حق کار، حق دگراندیشان» پشتیبانی می کنیم

در روزجهانی گارگر، یاد تمامی گارگرانی که در اثر فقر کمبود امکانات و اخراج از کار، سال گذشته در گذشته و یا خودکشی کرده اند را گرامی می داریم
کارگران می گویند: کار، حقوق، اعتراض؛ حق مسلم ماست..مادران می گویند: دفاع از حقوق صنفی کارگری جرم نیست.دفاع از حقوق مادران جرم نیست. کارگران را آزاد کنید!
با تاکید بر سه خواسته بحق و مدنی مادران پارک لاله، آزادی زندانیان سیاسی – عقیدتی، لغو اعدام بطور کلی، محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان جنایات سی و چهار سال گذشته در ایران
به منظور هم صدائی با انها، در حمایت و پشتیبانی ازحرکت کارگران و معلمان ، شنبه دوم ماه می -بین ساعت دو تا سه بعد از ظهر جلوی ناشنال گالری لندن جمع می شویم
حامیان "مادران عزدار ایران" لندن /انگلستان

Saturday: 2Th.May 2015
15.00 – 14.00: Time
Tel: 0044-7952513869
Find us on Face book: mothers. Mourning
The Supporters of the Mourning Mothers of Iran- London is not linked to any political parties or religious organization حامیان"مادران پارک لاله" لندن،نهادی است مستقل که به هیچ گروه و سازمان سیاسی و مذهبی بستگی ندارد.

Location: North Terrace of Trafalgar Square (in front of the National Gallery)
Nearest Tube Charing Cross: Bakerloo and Northern line


In Solidarity and Sympathy with Mourning Mothers of Iran MOTHERS OF LALEH PARK
NO TO THE DEATH PENALTY IN IRAN

Freedom of all political prisoners
Solidarity with the workers imprisoned in Iran and In Solidarity and Sympathy with Nasrin Sotoudeh
"Right to work" and "Rights of dissenters,"
Free detained workers and teachers in Iran!
Defending the trade union rights is not a crime!
Defending the mothers’ rights is not a crime!
On the occasion of  May 1st (International Workers Day) Supporters of Mothers of Laleh Park (Mourning Mothers of Iran) in London declare their solidarity with the workers imprisoned in Iran.
We, in London, will stand in solidarity with Mourning Mothers of Iran (Park Leleh Mothers) in their support of workers and prisoners.
We join voices with the justice-seeking mothers inside Iran and demand:
Free all political prisoners
Abolish executions
Bring to justice those responsible for the killings over the past 35 years in Iran

Supporters of Mourning Mothers of Iran/London, England
May 2015


Sunday, 5 April 2015

منصوره بهکیش: گفتند شما می‌میرید، گفتم ما زاده می‌شویم



جمعه آخر سال اعدام شدگان دهه ۶۰

فرشته قاضی







"مامور لباس شخصی گفت شما دارید یکی یکی می میرید. گفتم ما در حال زاده شدن هستیم". این بخشی از سخنان منصوره بهکیش است و تصویری از آخرین جمعه سال در قبرستان خاوران؛ جایی که جنازه صدها زندانی سیاسی در دهه 60 بعد از اعدام به صورت دسته جمعی در آن دفن شده است.
با گذشت نزدیک به 30 سال حکومت حاضر به پذیرش مسئولیت این اعدام ها و به رسمیت شناختن خاوران نشده؛ سیاست جمهوری اسلامی در سالهای نخست انکار و در سالهای اخیر سکوت در قبال اعدام های دهه 60 بوده؛ اعدام هایی که خانواده ها و بازماندگان و جان به دربردگان از آن، به عنوان جنایت علیه بشریت یاد می کنند. هرچند سیاست سکوت در قبال اعدام ها در پیش گرفته شده اما خانواده های اعدام شدگان همچنان مورد آزار و اذیت از سوی نهادهای امنیتی و نظامی قرار می گیرند و از حضور آنها در مناسبت های خاص در خاوران جلوگیری می شود. منصوره بهکیش، از حامیان مادران پارک لاله که 6 عضو خانواده اش در دهه 60 اعدام و کشته شده اند در مصاحبه با "روز" می گوید که آخرین جمعه سال 93 نیز ماموران از حضور خانواده ها در خاوران جلوگیری کردند. او  علت این امر را چنین توضیح می دهد: خودشان میدانند که این همه جنایت انجام داده اند، بعد از این همه سال خودشان می دانند با ما چه کرده اند که هنوز هم می خواهند مسکوت بگذارند و مخفی کنند. یعنی می خواهند تا جایی که می شود مردم بیشتری متوجه نشوند اما واقعیت این است که آن زمان رسانه نبود، آن زمان اینترنت نبود ولی حالا همه مردم هم نگوییم، اما اکثر مردم که به فضای مجازی دسترسی دارند متوجه قضایا شده اند.
خانم بهکیش می افزاید: آنها از ایستادگی و مقاومت خانواده ها می ترسند، از با هم بودن خانواده ها وحشت دارند. از اینکه خانواده ها و سایر مردم به خاوران بروند وحشت دارند،می خواهند تا جایی که می توانند این مساله را بپوشانند. در حالیکه خودشان هم می دانند، به آنها هم گفته ام،بیشتر از هرکسی کاری می کنند که صدای ما بلند شود. یعنی تمام صحبت های ما عکس العمل رفتارهایی است که آنها با ما دارند. اگر جلوی ما را نگیرند، مگر ما چکار می کنیم؟ در طی سال مرتب می رویم خاوران، گل می گذاریم ، می نشینیم و دور هم جمع می شویم، سرود می خوانیم، دیگر بالاتر از این که کار دیگری از ما برنمی آید اما همین حداقل را هم برنمی تابند. مساله این است که اینها اصلا حقوقی برای مردم قائل نیستند، می خواهند تا جایی که می توانند صدای مردم را خفه کنند تا مردم اصلا حق شان را طلب نکنند. اما ما ایستادگی می کنیم بعد از 30 سال، از همان سال 60 خانواده ها ایستاده اند و به هرشکلی  می آیند خاوران. گاهی آدم دلش می لرزد که چطور مادر پیری تکه تکه سوار ماشین شده و آمده تا آنجا اما اینها از خودشان هم خجالت نمی کشند که جلوی خانواده ها را می گیرند.از ایستادگی و مقاومت و همبستگی خانواده ها و سایر دادخواهان وحشت دارند.
قبرستان خاوران از همان ماههای نخستی که خانواده های اعدام شدگان به آنجا مراجعه کردند بارها از سوی حکومت تغییر شکل یافته. گاهی با بولدوزر خاک آنجا را زیر و رو  و گاهی با درخت کاری تلاش کرده اند آن را تغییر شکل بدهند. از منصوره بهکیش سوال می کنم که خاوران بعد از این همه سال و این اتفاقات الان چه شکلی است؟ توضیح می دهد: ما نمی دانیم استخوان های عزیزان ما آنجا است یا نیست. چون چندبار بولدوزر انداخته اند، بار آخر که ما خبردار شدیم سال 87 بود که آنجا را زیر و رو  و بعد به اصطلاح درخت کاری کردند.  داستان بازسازی خاوران را هم مدتها پی گیر بودند و به شکل های مختلف می خواستند بین خانواده ها تفرقه بیندازند که ما می خواهیم بازسازی کنیم. بعد با روش های دیگری آمدند که شاید بتوانند این کار را بکنند. حتی سال 84 که  بحث بازسازی خاوران مطرح بود آمدند یک سری نامه از طرف خانواده ها  به تعداد زیاد روی قبرها گذاشتند که  می خواهیم خاوران بازسازی شود. مشخص بود که ادبیات خودشان است. اعتراض شد و موفق نشدند.
او می افزاید: آنجا الان به شکل بیابان است و تمام آثار را از بین برده اند، حتی وقتی خانواده ها گل می گذارند یا سنگی به شکل قبر می گذارند یا شن رنگی  می ریزند و کاج می چینند و .. ماموران با لگد می زنند و پرت می کنند تا در آنجا هیچ نشانه ای از گورستان نباشد. اما خودشان هم می دانند نمی توانند انکار کنند، در سطح جهان مطرح شده و همه می دانند عزیزان ما را آنجا دفن کرده اند. حداقل اینجا را ما می دانیم اگر جاهای دیگری هم دفن کرده اند و نمیدانیم این را که می دانیم و نمی توانند انکار کنند.
منصوره بهکیش در عین حال می گوید :البته ما نمیدانیم آثار بچه ها زیر آن خاک هست یا نیست، اما از نظر ما دیگر خیلی هم  تفاوتی ندارد آنجا به عنوان سمبل است،ما آنجا را می شناسیم و می رویم آنجا. مهم این است. البته می خواهیم بدانیم عزیزان ما را کجا دفن کردند، چرا به این شکل کشتند، چرا به ما پاسخ نمی دهند و .. ولی حالا وضعیت به این گونه است که ما حتی اجازه  گل کاشتن و گل گذاشتن هم نداریم. می رویم گلی می کاریم، درختی می کاریم ، اما به محض اینکه نهالی در می آید می آیند می کنند و می اندازند کنار.
رفتار با خانواده های خاوران پس از روی کار آمدن حسن روحانی آیا تفاوتی با دوران محمود احمدی نژاد داشته؟ منصوره بهکیش می گوید: من هیچ تفاوتی حس نکرده ام. من خودم یک نامه اعتراضی به آقای روحانی دادم، حداقل این بود که یک چیزی گفته می شد ولی نه تنها چیزی گفته نشد بلکه جمعه آخر سال هم که رفتیم آن رفتار را کردند و جلوی ما را گرفتند. به هر حال مدام جلوی ما را می گیرند، یک زمانی تندتر عمل می کنند یک زمانی جور دیگری ولی در اصل قضیه تفاوتی نکرده. ما حداقل آزادی رفتن سرخاک رفتن عزیزان مان را هم نداریم. یک مادری که هیچ چیزی ندارد دلش می خواهد برود آنجا سرخاک بچه اش بنشیند و شعر بخواند یا دعا بخواند یا فقط بنشیند جارو کند گلی یا سبزه و درختی بکارد، آب بدهد و عزیزش را احساس کند؛ این ساده ترین حق یک خانواده است که ما نداریم و متاسفانه حکومت به رسمیت نمی شناسد و فرقی هم نمی کند احمدی نژاد بوده یا روحانی است یا خاتمی بوده یا .. متاسفانه این مشکل است و  برای ماتفاوتی نکرده.
او درباره جمعه آخر سال 93 و رفتارهای ماموران با خانواده ها توضیح می دهد: جمعه آخر سال که رفتیم دختر یکی از دوستان ما که وقتی پدرش رفته زندان و اعدام شده، 6 ماهه بوده ، آمده بود.ما گفتیم حالا ما را نمی گذارید لااقل بگذارید این دختر گل بگذارد و ارامش داشته باشد اما ما را بیرون کردند  و گفتند شما دارید یکی یکی می میرید و .. گفتم ما داریم زاده می شویم. متاسفانه نمی دانند که ما زاده می شویم یعنی درست است که خانواده ها سن بالایی دارند ولی هر یک نفری که می رود چندین نفر جایش می آیند حالا ممکن است الان به خاطر محدودیت هایی که ایجاد می کنند نیایند اما هستند.این مساله، مساله خیلی ها است و پاسخ می خواهند و بالاخره باید پاسخ دهند چرا کشتند؟ چگونه کشتند؟ و چرا به مااجازه ندادند و نمی دهند سرخاک عزیزان مان برویم. باید پاسخ اینها را پس بدهند، خودشان هم می دانند گریزی ندارند.
او می افزاید: من نباشم، دیگری می آید. فقط خانواده های درجه اول نیستند بستگان هستند. کسانی هستند که ممکن است کسی از آنها کشته نشده باشد اما می دانند و پاسخ می خواهند. وقتی همسایه مرا کشتند انگار مرا کشته اند فرقی ندارد. دادخواهی فقط بحث خانواده نیست، فراتر از اینهاست و از همین وحشت دارند که سایرین هم بیایند و ملحق شوند.این چیزی نیست که با مردن ما یا مادر من یا مادر دیگری یا پدر دیگری تمام شود. باید پاسخ دهند.
منصوره بهکیش در صفحه فیسبوک شخصی اش درباره برخوردهای ماموران امنیتی با خانواده ها در جمعه اخر سال در خاوران نوشته و توضیح داده است که در پاسخ به اعتراض خانواده ها در خصوص ممنوعیت و عدم اجازه حضور و گذاشتن گل در خاوران، ماموران نیروی انتظامی گفته اند:بالایی ها دستور داده اند. 
Tags: برگرفته از سایت روزآنلاین

برگرفته از سایت روزآنلاین

پنجشنبه ۱۳ فروردين ۱۳۹۴


مادران پارک لاله لندن، از نسرین ستوده «حق کار، حق دگراندیشان» پشتیبانی می کنند



شنبه چهارم ماه آپریل 2014 ، در اغاز بهار بیاد مادرانی که پس از گذشت سال ها  درد و فراق فرزندان از پای ننشستند، بین ساعت دو تا سه بعد از ظهر جلوی ناشنال گالری لندن جمع شدیم و این بار از نسرین ستوده  که می‌گوید: «جمهوری اسلامی در کنار همه محرومیت هایی که به مخالفین خود تحمیل می‌کند، از محرومیت‌های اقتصادی و شغلی نیز استفاده می‌کند..... اما حق کار، تحصیل و شغل از حقوق دگراندیشان است. جمهوری اسلامی ایران باید به محروم کردن دگراندیشان از حق حیات، به اخراج آنها از کار، به لغو پروانه شان، به قطع حقوق
بازنشستگی شان، به محرومیت آنها از تحصیل پایان دهد.» «حق کار، حق دگراندیشان» حمایت و پشتیبانی می کنیم

در هوای ابری و سرد نه چندان بهاری لندن در میدان ترافالگار لندن جوانان به شادی با بالش های پر از پرشان امده اندتا به جنگ هم روند البته نه  جنگ هسته ایی و از نوع اتمی اش .سلاح انها
بالشت های پری است که آنها را بر سر کله هم خواهند کوبید انقدر که پرها از درون چارچوب های بالشی برون خواهند پرید *در هوا به پرواز در خواهند امد و نوازندگان دوره گرد برایشان خواهند نواخت.
اما ما همچنان مصرانه، در میدان ایستاده ایم با عکس هایی از نسرین ستوده «حق کار، حق دگراندیشان»  و در تکرار و تاکید خواسته های
بحق و مدنی مادران پارک لاله: آزادی زندانیان سیاسی – عقیدتی، لغو مجازات اعدام و لغو کشتار انسان ها به هر شکلی. محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان تمامی جنایت های صورت گرفته در جمهوری اسلامی هستیم.

حامیان "مادران عزدار ایران" لندن /انگلستان

Tel: 0044-7952513869
Find us on Face book: mothers. Mourning

The Supporters of the Mourning Mothers of Iran- London is not linked to any political parties or religious organization حامیان"مادران پارک لاله" لندن،نهادی است مستقل که به هیچ گروه و سازمان سیاسی و مذهبی بستگی ندارد.