Sunday 28 February 2016

مادران پارک لاله لندن، هشت مارس، همبستگی بازنان زندانی و کوشندگان برابری در ایران







زنانی که در زندانند وتنها جرمشان دفاع از حقوق بشر است:
خیزش یک میلیون نفری": حرکتی برای پایان بخشیدن به خشونت علیه زنان
هشتم مارس روز جهانی زن بر همه زنان و مردان برابری خواه مبارک باد

هم صدائی با مادران پارک لاله (مادران عزادار)، 8 مارس، روز جهانی زن همبستگی بازنان زندانی و کوشندگان برابری در ایران، از این رو روز شنبه پنجم مارج سال 2016 از ساعت دوازده تا پنج بعد از ظهرعلیه خشونت وبه همراه زنان کشورهای مختلف راهپیمایی می کنیم
۸ مارس روز جهانی زن، روز همبستگی ما با مادران پارک لاله –عزادار- در ایران را به روز همبستگی با زنان دربند و کوشندگان برابری در ایران .در این روز ، یاد زنان زندانی سیاسی ، در ایران را که ازسال۱۳۸۸در زندانند گرامی میداریم. آزادی این زندانیان خواست ماست.
حامیان "مادران پارک لاله لندن/انگلستان، امسال به مناسبت روز جهانی زن با در دست داشتن پلاکارت ها و عکس ها، همراه باتشکل سراسری"خیزش یک میلیونی زنانMillion Women Rise، به راهپیمائی در خیابان های مرکزی لندن، می پردازد . همراه و هم صدا با هزاران زن از سراسر جهان خواهان برابری حقوق زن و مرد، جهانی بدون خشونت برای زنان می شویم .
"خیزش یک میلیون نفری": حرکتی برای پایان بخشیدن به خشونت علیه زنان
این راه بیمایی در روز شنبه پنجم  مارس از ساعت 12ظهر از مقابل فروشگاه سلفریجزSelfridges شروع و به میدان ترافالگار  Trafalgar ختم می شود . با ما همراه شوید.
حامیان "مادران پارک لاله" عزادار، لندن/انگلستان
Saturday 5th March 2016
: 1.30. to 5 .00 pm
Meet at 12 noon in Orchard Street, London W1 (outsideSelfridges Food Hall)
1.30 pm: March along Oxford Street to Trafalgar Square
نزدیکترین ایستگاه آندر گراند: Marble Arch

Tel: 0044-7952513869
Find us on Face book: mothers. Mourning
The Supporters of the Mourning Mothers of Iran- London is not linked to any political parties or religious organization حامیان"مادران پارک لاله" لندن،نهادی است مستقل که به هیچ گروه و سازمان سیاسی و مذهبی بستگی ندارد.


MILLION, BILLION, TRILLION, WOMEN RISE 5TH MARCH 2016
MILLION WOMEN RISE GATHERING AND MARCH ON SATURDAY 5TH MARCH 2016 IS ALREADY UNDERWAY, SAVE THE DATE, SPREAD THE WORD...WOMEN BE READY...THIS IS THE BIG ONE..MILLION BILLION TRILLION....WOMEN RISE...ENOUGH IS ENOUGH!...GET INVOVLED NOW!
SATURDAY 5th MARCH 2016
TO-GET-HER WE RISE

http://www.millionwomenrise.com/links.html



A world without violence for women.
One woman, one body, one song, one love
Together we will end this violence against us and our loved ones
In sisterhood and solidarity


Supporters of the “Mothers of Laleh Park” in London, join the “Million Women Rise Coalition” the women from other countries to protest against violence on Saturday 5 March 2016 from12pm to
5pm
thousands of women from all over the world we call for equality with men, a world without violence and an end to the violence against women.
On the occasion of International Women’s day, we take the opportunity to once again announce our solidarity with the “Mothers of Laleh Park” in Iran and also with women prisoners and campaigners for equality. On this day we remember all those political women prisoners in Iran who have been in jail since 2010. These women were simply raising awareness and demanding equality. They are not criminals and we call for their release.
We add our voice to those of the Mourning Mothers calling for peace in Iran and the region. We believe that war encourages violence and once more
Supporters of the Mourning Mothers of Iran- London

Please join us:


Tuesday 9 February 2016

نرگس محمدی: من یک مادرم و دلم برای کودکانم تنگ شده







نرگس محمدی که اینک در زندان به‌سر می‌برد، در نامه‌ای به رییس قوه قضاییه، نسبت به اجازه ندادن مقام‌های مسئول به او برای تماس تلفنی با فرزندانش که در خارج از ایران به‌سر می‌برند، اعتراض کرد.

خانم محمدی در این نامه، خطاب به رییس قوه قضاییه نوشته است: «اینجانب به‌عنوان یک زن و یک مادر، نسبت به عدم امکان تماس تلفنی بند زنان زندان اوین با خانواده‌هایشان و هفت ماه محرومیتم از شنیدن صدای فرزندانم، اعتراض و درخواست رسیدگی دارم.»

نائب رییس کانون مدافعان حقوق بشر در نامه خود با تأکید بر این نکته که اعتراضش، اخلاقی است، نوشته است: «من یک مادرم و حق دارم صدای فرزندانم را بشنوم، هر چند اگر آن مادر از نظر شما و دستگاه تحت نظارتتان مجرم شناخته شده باشد. من یک مادرم و دلم برای کودکانم تنگ شده است.»

به گزارش سایت کانون مدافعان حقوق بشر، متن کامل نامه سرگشاده نرگس محمدی به رییس قوه قضاییه که در بهمن ماه ۱۳۹۴ ارسال شده، به شرح زیر است:

ریاست محترم قوه قضاییه، جناب آقای لاریجانی
با سلام و احترام

دوباره می‌نویسم؛ هرچند بارها نوشته‌ام و پاسخی نگرفته‌ام.

وقتی ساعت هشت و نیم صبح ۱۵ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴ در منزل بازداشت و به زندان منتقل شدم، دلشوره و اضطراب ماندن دو فرزند خردسال هشت ساله و نیمه‌ام را که از مدرسه باز می‌گشتند، پشت در خانه داشتم. چون به غیر از من، کسی در خانه نبود که در را به رویشان بگشاید و مأموران امنیتی و بازداشت کنندگان واقف به این امر بودند.

از همین‌جا که این اتفاق برای هر شنونده‌ای ساده و برای یک مادر فاجعه‌ای دلشوره‌آور و هول‌انگیز است، متوجه شدم که کودکان معصومم به ابزاری برای اعمال فشار بیشتر علیه منِ “مادر” تبدیل خواهند شد. به هر حال پس از چند وقت، فرزندانم به دلیل نبودن سرپرست، نزد پدرشان به خارج از کشور رفتند و اکنون هفتمین ماه است که علی‌رغم پیگیری‌های مکرر، اجازه هیچگونه تماس، حتی مکالمه تلفنی هم به من داده نشده است.

اکنون که این نامه را می‌نویسم، در بند زنان اوین، ۲۷ زن زندانی سیاسی- عقیدتی حضور دارند که هفت نفر آنها کودکان ده سال به پایین دارند. متأسفانه بند زنان، تنها بندی است که امکان هیچگونه تماس تلفنی با خانواده را ندارند تا حداقل کودکان خردسال از شنیدن صدای مادران خود محروم نباشند. باید بگویم اعتراض های پی‌ در پی من به این موضوع، نه صرفاً یک اعتراض سیاسی است و نه انتقاد به قوانین و رویه‌های قضایی، بلکه اعتراض من اعتراضی اخلاقی است؛ اعتراض به زوال و سقوط و مرگ ارزش‌های اخلاقی و جوانمردی و انصاف در جامعه، آنهم از سوی حاکمان علیه ملت خود است. معتقدم در جامعه‌ای که فرضیات و اصول اخلاقی جامعه، یا دستمایه و ابزاری برای قدرت‌نمایی حاکمان علیه مردم باشد یا به راحتی زیر پا گذاشته شود، حتی اگر چند روزی موجب ایجاد ارعاب و وحشت در جامعه گردد، اما دیری نخواهد پایید که کژکارکرد آن عیان خواهد شد. چرا که وجدان فرد و وجدان جمعی جامعه با زور و ظلم نمی‌میرد، هر چند اگر چند وقتی با حصر و حبس دست‌ها و دهان‌ها را بسته نگاه دارند.

شما در سخنرانی اخیر خود اشاره کرده بودید که علاوه بر دموکراسی دینی، به اخلاق هم توجه شود. حال سوال من از شما این است، چنین رفتاری با یک مادر که حتی از شنیدن صدای فرزندان خود محروم است با کدام یک از موازین مورد اشاره شما همخوانی دارد؟

آنچه می‌نویسم و به آن اعتراض دارم نه فقط برای احقاق حق شخصی خود به‌عنوان یک شهروند ایرانی بلکه این اعتراض، فریاد بی‌صدای مادرانی است که طی سال‌ها مسکوت مانده، صدای زنانی است که زیر فشار ناشی از مظلومیت و بی‌پناهیشان سرکوب شده‌اند. به‌عنوان یک زن معترض، نه خود را در مقام نمایندگی این زنان می‌دانم و نه قصد شعار دادن دارم، موضوع بسیار ساده است: «من یک مادرم و حق دارم صدای فرزندانم را بشنوم، هر چند اگر آن مادر از نظر شما و دستگاه تحت نظارتتان مجرم شناخته شده باشد.» موضوع ساده‌تر از این است: «من یک مادرم و دلم برای کودکانم تنگ شده است.»

آیا فعالیت مدنی در این سرزمین چنین تاوان سنگینی دارد؟ یا من و مادرانی چون من ابزاری برای قدرت‌نمایی نظام شده‌ایم که ادعای عدالت‌گستری دارد؟ آیا حس مادرانه یک زن به ابزاری برای سرکوب خود زن بدل شده است؟ به کدامین گناه بر قلب این مادران چنین داغی می‌زنند؟ این دیوارهای بلند و ناپیدایی که بین ما و فرزندانمان کشیده شده است کار دست کدامین معمار بی‌رحم و سنگدلی است؟ مگر می‌شود مادری را از شنیدن صدای پاره‌های تنش محروم کرد و فراموش کرد که این عمل عینِ قطع رحم است؟ و آنگاه مدعی اسلام و اخلاق هم شد، در حالی‌که همان دین، صله رحم را واجب می‌شمارد. به راستی چه کسانی نمی‌گذارند تا علی و کیانای عزیز من، صدای مادر در حبس‌شان را بشنوند؟ آیا کسی صدای معصومانه و مظلومانه فرزندان در غربت من را می‌شنود؟ آیا رواج این اعمال در زندان‌های جمهوری اسلامی، نقض حقوق بشر، نقض حقوق کودک و نقض حقوق زنان نیست؟ آیا این رفتار، نمایش خشونت یک حکومت علیه زنان و مادران آن جامعه نیست؟

هدف من از نوشتن این نامه، تکرار یک مسئله است و آن اعتراض به رفتارهایی است که با زنان و مادران این سرزمین روا می‌دارند و آگاهانه و عامدانه در پی متزلزل کردن حرمت “مادر” و شکستن و فرو ریختن ارزشی هستند که بشریت طی قرون و اعصار در مقابل آن سر تعظیم فرود آورده است و تمام ادیان الهی و مکاتب بشری آن را مورد توجه و تقدیس قرار داده‌اند؛ و اکنون آن گوهر مقدس تبلور یافته در وجود زن، یعنی مهر و عشق مادرانه به ابزاری برای اعمال فشار بر “مادرانی” تبدیل شده که آگاهانه پای در مسیر اصلاح جامعه و تحقق صلح گذاشته‌اند.

جناب آقای لاریجانی
اینجانب به‌عنوان یک زن و یک مادر، نسبت به عدم امکان تماس تلفنی بند زنان زندان اوین با خانواده‌هایشان و هفت ماه محرومیتم از شنیدن صدای فرزندانم، اعتراض و درخواست رسیدگی دارم.

Saturday 6 February 2016

آزادی همه زندانیان سیاسی – نه به اعدام در ایران


آزادی همه زندانیان سیاسی – عقیدتی در ایران

نه به اعدام در ایران
همبستگی و هم صدائی با مادران پارک لاله (مادران عزادار)
شنبه ششم ماه فوریه -بین ساعت دو تا سه بعد از ظهر جلوی ناشنال آرت گالری لندن جمع شدیم هم صدا با مادرانی که فرزندان خود را از دست داده و یا چشم انتظار رهائی فرزندانشان از زندان هستند خواهان توقف اعدام در ایران و خواستارآزادی کلیه زندانیان سیاسی در ایران شدیم
بار دیگر مصرانه بر خواسته های بحق و مدنی مادران پارک لاله تاکید مي کنیم .: آزادی زندانیان سیاسی – عقیدتی، لغو اعدام بطور کلی، محاکمه عادلانه و علنی آمران و عاملان
جنایات سی و چهار سال گذشته در ایران
چون همیشه رفتیم که یک ساعتی بمانیم. باد شدید بود ولی ما فکر کردیم می توانیم ادامه دهیم آنی میدان خالی شد و باد بود و باد. چند بار عکس هایی که روی زمین با چسب چسبانده شده بود را مجبورشیدیم این جا و انجا جمع کنیم چند عکس را نتوانستیم بیابیم و بانر روی زمین را به هیچ وجه نتوانستیم روی زمین بچسبانیم و اینکه خودمان هم نزدیک بود باد ما را با خود ببرد .بیشتر از بیست دقیقه دوام نیاوردیم بویژه که آدم ها رفته بوند و آدم هایی که می امدند در شتاب
رفتن به پناهی بودند و......

آزادی نرگس محمدی خواست فوری ماست
حامیان "مادران عزدار ایران" لندن /انگلستان



The Supporters of the Mourning Mothers of Iran- London is not linked to any political parties or religious organization حامیان"مادران پارک لاله" لندن،نهادی است مستقل که به هیچ گروه و سازمان سیاسی و مذهبی بستگی ندارد.
Tel: 0044-7952513869
Find us on Face book: mothers. Mourning