دیکتاتوری با ردایی جدید

از مرور و یادآوری روزهای سیاه گذشته، علیرغم همه تلخی ها و درد ها، به منظور تلاش برای جلوگیری از تکرار آن در آینده گریزی نیست.

در سی و چند سالی که از آغاز جمهوری اسلامی می گذرد، تاکنون ما همواره شاهد اِعمال سیاست­های سرکوب و سکوت به شیوه­های مختلف و با شدت و حدت متفاوت بوده­ایم. شیوه های فشار و سرکوب ممکن است در زمان­هایی و بسته به شرایطی برای مدتی کم رنگ شده باشد، اما هیچ­گاه کنار گذاشته نشده و پس از هر فرودی با فرازی گسترده­تر و همه جانبه­تر رخ نموده است. نمونه آن وقایعی است که در طی چند ماه اخیر به وقوع پیوسته و نگرانی­های گسترده­ای را در میان همه انسان های آزاداندیش و آزادی­خواه  ایجاد کرده است. وقایعی از قبیل ناپدید شدن افراد و بی خبری از سرنوشت آنان و سپس پیداشدن ردِپایی از آن­ها در بازداشت­گاه­های مختلف. این بازداشت­ها تا آنجا پیش رفته که دامان اهالی فرهنگ و هنر و فضای مجازی را نیز گرفته است.

از دیگر موارد، حمله به منازل و دفاتر کار افراد و سرقت اموال آنان و سند و مدرک فعالان سیاسی، وکلا و روزنامه نگاران و هم­چنین کنترل رفت و آمد و تلفن که به امری کاملا عادی تبدیل شده است. گذاشتن دستگاه­های شنود حتی در حریم شخصی افراد و لغو ناگهانی و بدون دلیل سخنرانی­های شخصیت­های مختلف و برنامه­های هنری و فرهنگی که حتی مجوز هم گرفته بودند؛ ندادن مجوز یا لغو مجوز تشکل­های مستقل از قبیل تشکل­های کارگری و روزنامه نگاری؛ افزایش دستگیری­ها و باز داشت­های  بی رویه و سلیقه ای؛ بلاتکلیف گذاشتن دستگیر شدگان تا مدت­های طولانی در زندان؛ احضار و بازجویی فعالین سیاسی و مدنی و حقوق بشری؛ در کنار آن کاهش و لغو مرخصی­های زندانیان سیاسی و عقیدتی؛ باز گرداندن زندانیانی که در مرخصی بودند و افزایش فشار در داخل زندان ها و باز گذاشتن دست زندانیان اجیر شده برای ایجاد تنش و درگیری در محیط زندان به منظور افزایش محرومیت­های زندانیان سیاسی و بی اعتنایی به خواست­هایی صنفی و حقوقی زندانیان که منجر به اعتصاب غذای طولانی مدت آنان می­شود. بی توجهی به وضعیت زندانیان بیمار؛ تبعید غیر قانونی زندانیان سیاسی؛ عدم رسیدگی به درخواست­های زندانیان عقیدتی با وجود اعتصاب غذای طولانی مدت آنان؛ حمایت­های غیرقانونی متولیان قانون از قانون شکنان (مداحی که به مردم تیراندازی کرده بود) و توجیه کارهای آنها و غیرو.

هم­چنین، تشدید فشار به فعالین کارگری، از قبیل احضار و بازداشت و زندانی کردن و زندانی بریدن­های طولانی به منظور ساکت کردن هر گونه صدای مخالف و سرکوب حرکت­های اعتراضی کارگران. به گفته یکی از اعضای فعال تشکل­های مستقل کارگری از زمان روی کار آمدن دولت جدید برخورد با فعالین کارگری تندتر شده است، به گونه ای که ما شاهد زندانی شدن و جریمه­های مادی آنان برای اعتراض­های صنفی هستیم. بازداشت­های غیرقانونی روزنامه نگاران و فعالین اجتماعی و اینترنتی توسط نهادهای اطلاعاتی و دستگیری و اعمال سرکوب کسانی که در ارتباط با موسیقی زیر زمینی هستند. در کنار همه این­ها موج گسترده اعدام­ها در چند ماه اخیر و خطر اعدام قریب الوقوع فعالین فرهنگی و سیاسی عرب که موجی از اعتراض­ گروه­های حقوق بشری را در همه جهان به­وجود آورده و در کنار آن افزایش اعدام­های مخفیانه در گوشه و کنار کشور به بهانه­های گوناگون و فعال­تر شدن دستگاه­های اطلاعاتی موازی باعث می شود که بار دیگر نگرانی­ها از تکرار فاجعه­ای دیگر را در ذهن­ها شکل گیرد. فراموش نکنیم که همه این موارد هشداری است که به گوش باشیم و سکوت نکنیم.

ما مادران پارک لاله با چشمانی نگران این وقایع را دنبال  می کنیم و همگان را به مبارزه علیه "سیاست سکوت" فرا می خوانیم. ما با تاکید دوباره به خواست­های همیشگی خود، یادآور می­شویم که برای جلوگیری از تکرار فجایع گذشته از قبیل اعدام زندانیان سیاسی، قتل­های زنجیره ای و قتل عام دگر اندیشان، باید وسیعا دست به افشاگری زد. ما معتقدیم که دیکتاتوری با ردایی جدید ولی با همان ابزارهای قدیمی وارد شده است.

مادران پارک لاله ایران

دوم بهمن 1392